Eugeniusz Korin (ur. 9 października 1954 roku w Leningradzie, obecnie Sankt Petersburg) – reżyser teatralny i filmowy, producent teatralny, autor tłumaczeń, adaptacji i scenariuszy, pedagog. Współzałożyciel i aktualny dyrektor artystyczny Teatru 6. piętro w Warszawie.
Spis treści
1. Biografia
2. Realizacje teatralne i telewizyjne, przedstawienia muzyczne i opery oraz inna działalność artystyczna
3. Nagrody i odznaczenia
4. Organizacje i stowarzyszenia
5. Bibliografia
6. Linki zewnętrzne
7. Przypisy
Biografia
Młodość i wykształcenie
Do szkół podstawowej i średniej uczęszczał w Leningradzie. Ukończył Wydział Aktorski i (studiowany równolegle) Wydział Reżyserii Dramatu Państwowego Instytutu Teatru, Muzyki i Kina w Leningradzie (1975). Jako student drugiego roku rozpoczął współpracę aktorską z leningradzkim Teatrem Młodego Widza, gdzie następnie w latach 1975-1977 pracował jako aktor. Do Polski przyjechał po raz pierwszy w ramach zainicjowanej przez ówczesnego rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Tadeusza Łomnickiego, wymiany studentów wyższych szkół teatralnych, a w roku 1977 osiadł w Polsce na stałe. W 1986 roku zrzekł się obywatelstwa radzieckiego, od roku 1990 jest obywatelem polskim. Absolwent Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie (1980). Jako studentowi drugiego roku Tadeusz Łomnicki powierzył mu jego pierwszą reżyserię w Polsce, realizację przedstawienia dyplomowego studentów Wydziału Aktorskiego Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa (1979). Jego pierwszą reżyserią w profesjonalnym teatrze w Polsce – jeszcze jako studenta – był Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki (1978) w warszawskim Teatrze Komedia; spektakl zdjęto z afisza z powodów politycznych po interwencji Ambasady Radzieckiej w Warszawie. Jego mistrzami byli Lew Dodin, wybitny rosyjski pedagog i reżyser, profesor Instytutu w Leningradzie, i genialny aktor Tadeusz Łomnicki. Po zobaczeniu kreacji Łomnickiego w spektaklach warszawskiego Teatru na Woli, współpraca z aktorem stała się największym zawodowym marzeniem Korina. Wpływ na ukształtowanie się jego wrażliwości teatralnej miały także obejrzane spektakle Teatru na Tagance w Moskwie: Hamlet Williama Shakespeare’a i Dobry człowiek z Seczuanu Bertolta Brechta w reżyserii Jurija Lubimowa – oraz przedstawienia Umarła klasa Tadeusza Kantora, Dante Józefa Szajny, wrocławska inscenizacja Ameryki Franza Kafki w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego i lektury dzieł Witolda Gombrowicza.
Kariera zawodowa
Wyreżyserował ponad sześćdziesiąt spektakli dramatycznych, komedii i spektakli muzycznych w teatrach Warszawy, Wrocławia, Łodzi, Poznania, Lublina, Opola, Torunia, a także zagranicą w Rosji i Szwajcarii (Théâtre l’Ensemble w Genewie, Théâtre Populaire Romand w La Chaux-de-Fonds, Théâtre du Funambule w Nyon). W swoim dorobku ma reżyserię oper, Króla Rogera Karola Szymanowskiego w Operze Wrocławskiej (1982) i Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego w Teatrze Wielkim w Łodzi (1987). Jest reżyserem spektakli telewizyjnych, m.in. własnej adaptacji Kosmosu Witolda Gombrowicza, która jako pierwsza w historii Teatru Telewizji została zrealizowana w technice clipu (1988). Autor kilkunastu adaptacji i przekładów sztuk, twórca scenariuszy teatralnych, filmowych i telewizyjnych. Jego działalność artystyczna obejmuje także takie dziedziny, jak scenografia, choreografia, opracowanie muzyczne i aktorstwo. Jako etatowy reżyser pracował w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1980-1981), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1981-1986) i w Teatrze Nowym w Warszawie (1987). Od roku 1981 związany był jako pedagog z filią krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego we Wrocławiu na stanowiskach wykładowcy (1981-1985), starszego wykładowcy (1985-1988), docenta (1988-1990) i profesora nadzwyczajnego (1990-2010). W 1988 roku obronił pracę doktorską, której tematem był stworzony przez niego system nauczania aktorów Prowadzenie trzech monologów wewnętrznych. W latach 1990-2003 kierował jako dyrektor naczelny i artystyczny Teatrem Nowym w Poznaniu. Był dyrektorem i wykładowcą Summer International Drama School w Poznaniu (1991), prowadził warsztaty aktorskie i wykłady w uczelniach artystycznych USA (1989) i Szwajcarii (1992, 1994). Wyreżyserował wiele przedstawień dyplomowych w akademiach i wyższych szkołach teatralnych we Wrocławiu, Łodzi, Genewie i Warszawie. Jeden z nielicznych reżyserów, których spektakle osiągają kilkunastoletnie cykle eksploatacji i są grane po kilkaset razy. Wśród rekordowych realizacji są Czerwone Nosy Petera Barnesa, Ghetto Joshui Sobola – prapremiery polskie – oraz Piękna Lucynda Mariana Hemara, Czajka Antona Czechowa (jedynego autora, któremu poświęcił esej biograficzny¹), Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Aleksandra hr. Fredry i Zagraj to jeszcze raz, Sam Woody Allena. W roku 2009 wraz z Michałem Żebrowskim powołał Spółkę ŻEBROWSKI & KORIN ProSkene, która założyła i prowadzi Teatr 6. piętro w Warszawie z siedzibą w Pałacu Kultury i Nauki, jeden z najbardziej znanych teatrów prywatnych w Polsce, którego jest współwłaścicielem i dyrektorem artystycznym. Scenarzysta i reżyser filmu fabularnego Sęp (2012).
Okres wrocławski
Poza reżyserią spektakli teatralnych – aktor i dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu Igor Przegrodzki nazywał je „korinkową robotą” – na początku lat osiemdziesiątych występował w programach kabaretu „Titanic” Jana Kaczmarka m.in. w roli Leonida Breżniewa oraz w przedstawieniach offowego Teatru Wędrującego Jacka Wekslera. W 1984 roku, w stanie wojennym, został zatrzymany przez organy Milicji Obywatelskiej za udział w pokazach jednoaktówek Václava Havla w Teatrze Podziemnym, utworzonym przez aktorów Teatru Powszechnego w Warszawie. W tym też 1984 roku władze Wrocławia zdjęły z afisza polską prapremierę Mandatu Nikołaja Erdmana w jego reżyserii, spektakl dyplomowy studentów wrocławskiej PWST. Jego związki z Wrocławiem, Szkołą i Teatrem Polskim po roku 1990, kiedy przeniósł się do Poznania, nie zostały zerwane. Pracował m.in. nad reżyserią Wesela Stanisława Wyspiańskiego, do którego premiery nie doszło z powodu pożaru Teatru Polskiego w nocy z 18 na 19 stycznia 1994 roku.
Okres poznański
Dyrekcję Teatru Nowego w Poznaniu objął po Izabelli Cywińskiej na jej zaproszenie, gdy została ministrem kultury i sztuki w rządzie premiera Tadeusza Mazowieckiego. Wrażenie, jakie wywarł na nim zespół aktorski Teatru Nowego sprawiło, że zmienił plany wyjazdu i pracy artystycznej w USA. W Teatrze Nowym wyreżyserował m.in. Ghetto, Piękną Lucyndę, Czerwone Nosy, Czajkę, a także Króla Leara Williama Shakespeare’a z Tadeuszem Łomnickim, którego zaprosił do roli tytułowej; premiera nie odbyła się, na tydzień przed jej terminem odtwórca roli tytułowej zmarł na deskach sceny podczas próby². Wieloletnie starania Korina sprawiły, że 22 lutego 2002 roku Teatr Nowy otrzymał imię Tadeusza Łomnickiego w dziesiątą rocznicę śmierci aktora. W okresie swej dyrekcji przeprowadził rozbudowę Teatru Nowego w historycznej secesyjnej kamienicy przy ul. Dąbrowskiego 5 (budowa sali prób i nowej sceny kameralnej, przebudowa widowni, zaplecza i foyer dużej sceny). Wprowadził jako jeden z pierwszych w Polsce prywatne produkcje w teatrze instytucjonalnym, powołał klub sponsorów i mecenasów teatru Loża Patronów, według jego pomysłu od roku 1992 funkcjonowała Scena Verbum, prowadzony przez Sergiusza Sternę-Wachowiaka i Milana Kwiatkowskiego cykl publicznych czytań nowych sztuk teatralnych, a później dysput z osobistościami krajowego i światowego życia literackiego, artystycznego i politycznego.
Okres warszawski
Jest wraz z Michałem Żebrowskim współautorem i sygnatariuszem – jako założyciele i właściciele Teatru 6. piętro – Credo tej sceny, zwieńczonego deklaracją: „Teatr bez Widza traci rację bytu. 6. piętro jest teatrem Widzów, których będziemy się starali: prowokować do myślenia, nie nudząc; wzruszać, nie wpadając w ckliwość; bawić, nie błaznując”. Dewiza taka przyświeca mu konsekwentnie od debiutu przez całą twórczość teatralną; nazywa siebie „nie tyle reżyserem przedstawień, ile reżyserem emocji, które tworzą się między istotami scenicznymi, czyli aktorami, a widzami”. W Teatrze 6. piętro jako dyrektor artystyczny i reżyser realizuje m.in. autorskie cykle premier Miłość, Zdrada i Przebaczenie według Woody Allena, cykl przewidziany jako tryptyk, oraz Fredro Boyem.
Realizacje teatralne i telewizyjne, przedstawienia muzyczne i opery oraz inna działalność artystyczna
Reżyseria spektakli teatralnych:
• 2012 ▪ Woody Allen, Central Park West, Teatr 6. piętro w Warszawie.
• 2010 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr 6. piętro w Warszawie.
▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr 6. piętro w Warszawie.
▪ Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr 6. piętro w Warszawie.
• 2008 ▪ Fred Apke, Ucho van Gogha, Teatr Bajka w Warszawie.
• 2007 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Komedia w Warszawie.
• 2006 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
• 2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi.
▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2003 ▪ Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
• 2002 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
▪ Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty w Warszawie.
• 2001 ▪ Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 2000 ▪ Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr Powszechny w Łodzi.
▪ Sny według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1999 ▪ Fredro dla dorosłych według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1998 ▪ Céline Serreau, Królik, królik, Teatr Powszechny w Łodzi.
▪ Eugeniusz Korin, Crocodilia, czyli coś niesamowitego, na motywach niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1997 ▪ Reves według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, Théâtre Populaire Romand w La Chaux-de-Fonds, Szwajcaria.
▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1996 ▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1995 ▪ Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1993 ▪ Peter Barnes, Czerwone Nosy, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1992 ▪ William Shakespeare, Król Lear, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1991 ▪ Elmer Rice, La machine à calculer, Théâtre l’Ensemble w Genewie, Szwajcaria.
• 1990 ▪ Sławomir Mrożek, Portret, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1989 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Łodzi.
• 1988 ▪ Nikołaj Erdman, Mandat, Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu.
• 1985 ▪ Dr Guillotin według Śmierci Dantona Georga Büchnera, Teatr Nowy w Warszawie.
▪ Krokodyl według niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, Teatr Polski we Wrocławiu.
• 1982 ▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, Teatr Polski we Wrocławiu.
• 1981 ▪ David Williamson, Przeprowadzka, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu.
• 1980 ▪ Ałła Sokołowa, Do domu, do nieba, Teatr Współczesny we Wrocławiu.
• 1978 ▪ Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki, Teatr Komedia w Warszawie.
Reżyseria spektakli telewizyjnych:
• 1988 ▪ Kosmos według powieści Witolda Gombrowicz Kosmos, Teatr Telewizji, Telewizja Wrocław.
• 1984 ▪Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, Teatr Telewizji, Telewizja Wrocław.
Reżyseria spektakli muzycznych:
• 2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2003 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2002 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Powszechny w Łodzi.
• 1992 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1991 ▪ Włodzimierz Perzyński, Jan Kaczmarek / Andrzej Zarycki, Świat się zmienia czyli Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
▪ Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1990 ▪ Eugène Labiche, Garcon de Chevery, Théâtre du Funambule w Nyon, Szwajcaria.
Reżyseria spektakli operowych:
• 1987 ▪ Modest Musorgski, Borys Godunow, Teatr Wielki w Łodzi.
• 1982 ▪ Karol Szymanowski, Król Roger, Opera we Wrocławiu.
Reżyseria spektakli dyplomowych w szkołach teatralnych:
• 2004 ▪ Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary, PWST we Wrocławiu.
• 2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy, Akademia Teatralna w Warszawie.
• 1996 ▪ Céline Serreau, Królik, królik, PWST we Wrocławiu.
• 1994 ▪ Beth Henley, Zbrodnie serca, Akademia Teatralna w Warszawie.
• 1989 ▪ Sławomir Mrożek, Portret, PWST we Wrocławiu.
• 1988 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, PWST we Wrocławiu.
• 1987 ▪ Stanisław Wyspiański, Sędziowie, PWST we Wrocławiu.
• 1986 ▪ Czerwony kogut według powieści Miodraga Bulatovića Czerwony kogut leci wprost do nieba, PWST we Wrocławiu.
▪ Maksim Gorki, Ostatni, PWSFTiT w Łodzi.
• 1985 ▪ Nikołaj Erdman, Mandat, PWST we Wrocławiu.
• 1983 ▪ Demokracja, kopulacja, rewolucja według dramatu Marat / Sade Petera Weissa, PWST we Wrocławiu.
• 1979 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa, PWST w Warszawie.
Scenografie do spektakli teatralnych i muzycznych:
• 2010 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr 6. piętro w Warszawie.
• 2006 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
• 2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi.
▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
▪ Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary, PWST we Wrocławiu.
• 2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy, Akademia Teatralna w Warszawie.
• 2002 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
▪ Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty w Warszawie.
• 2001 ▪ Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1997 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1994 ▪ Beth Henley, Zbrodnie serca, Akademia Teatralna w Warszawie.
• 1989 ▪ Sławomir Mrożek, Portret, PWST we Wrocławiu.
• 1988 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, PWST we Wrocławiu.
• 1987 ▪ Stanisław Wyspiański, Sędziowie, PWST we Wrocławiu.
• 1979 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona
Czechowa, PWST w Warszawie.
Choreografie do spektakli muzycznych:
• 2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im.
Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2003 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
• 2002 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Powszechny w Łodzi.
• 1991 ▪ Włodzimierz Perzyński, Jan Kaczmarek / Andrzej Zarycki, Świat się zmienia czyli Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
▪ Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto, Teatr Nowy w Poznaniu.
• 1990 ▪ Eugène Labiche, Garcon de Chevery, Théâtre du Funambule w Nyon, Szwajcaria.
Sztuki, scenariusze, adaptacje i tłumaczenia:
• 2011 ▪ Woody Allen, Central Park West, przekład na język polski.
• 2007 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr, Fredry,
scenariusz filmowy.
• 2006 ▪ Sęp, scenariusz filmu fabularnego.
• 2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, adaptacja.
• 2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Polityka, współautorstwo tekstów piosenek.
• 2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy, przekład na język polski.
• 2002 ▪ Anton Czechow, Iwanow, przekład na język polski.
• 1999 ▪ Sny według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, adaptacja.
• 1998 ▪ Crocodilia, czyli coś niesamowitego według niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, sztuka teatralna.
• 1997 ▪ Folwark zwierzęcy według George’a Orwella, adaptacja.
• 1995 ▪ Anton Czechow, Czajka, przekład na język polski.
• 1988 ▪ Kosmos według powieści Witolda Gombrowicza Kosmos, scenariusz telewizyjny.
• 1986 ▪ Czerwony kogut według powieści Miodraga Bulatovića Czerwony kogut leci wprost do nieba, adaptacja.
• 1984 ▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, scenariusz telewizyjny.
• 1982 ▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, adaptacja.
• 1979 ▪ Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki, adaptacja.
• 1978 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa, adaptacja.
Produkcja spektakli i projektów teatralnych:
• 2012 ▪ Teatr 6. piętro.
• 2011 ▪ Teatr 6. piętro.
• 2010 ▪ Teatr 6. piętro.
• 2009 ▪ Teatr 6. piętro.
• 2008 ▪ Fred Apke, Ucho van Gogha, Teatr Bajka w Warszawie.
• 2007▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Komedia w Warszawie.
• 1991 ▪ Summer International Drama School w Poznaniu.
Reżyseria filmowa:
• 2012 ▪ Sęp, film fabularny, produkcja: Scorpio Studio w Warszawie.
Nagrody i odznaczenia
• Medal Wojewody Poznańskiego „Ad Perpetuam Rei Memoriamˮ (1995).
• Nagroda Publiczności Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Przyjemnych za Najprzyjemniejszy Spektakl (1995, 1996, 1999).
• Srebrny Krzyż Zasługi RP (2000).
• Nagroda Marszałka Województwa Wielkopolskiego (2002).
Organizacje i stowarzyszenia
Członek honorowy Stowarzyszenia „Loża Patronów Teatruˮ w Poznaniu.
Bibliografia
• Eugeniusz Korin w Archiwum Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
• Eugeniusz Korin w bazie e-teatr.pl [dostęp 24 listopada 2012].
Linki zewnętrzne
• Teatr 6. piętro – strona oficjalna (http://www.teatr6pietro.pl).
Przypisy
¹ Eugeniusz Korin, Pierwsza miłość, „Notatnik Teatralny” 1994, nr 8; ISSN 0867-2598.
² Eugeniusz Korin, Robiliśmy „Leara”…, „Notatnik Teatralny” 1992, numer specjalny: Tadeusz Łomnicki; ISSN 0867-2598.