Do Polski przyjechał po raz pierwszy w ramach zainicjowanej przez ówczesnego rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Tadeusza Łomnickiego, wymiany studentów wyższych szkół teatralnych, a w roku 1977 osiadł w Polsce na stałe. W 1986 roku zrzekł się obywatelstwa radzieckiego, od roku 1990 jest obywatelem polskim. Absolwent Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie (1980). Jako studentowi drugiego roku Tadeusz Łomnicki powierzył mu jego pierwszą reżyserię w Polsce, realizację przedstawienia dyplomowego studentów Wydziału Aktorskiego Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa (1979). Jego pierwszą reżyserią w profesjonalnym teatrze w Polsce – jeszcze jako studenta – był Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki (1978) w warszawskim Teatrze Komedia; spektakl zdjęto z afisza z powodów politycznych po interwencji Ambasady Radzieckiej w Warszawie. Jego mistrzami byli Lew Dodin, wybitny rosyjski pedagog i reżyser, profesor Instytutu w Leningradzie, i genialny aktor Tadeusz Łomnicki. Po zobaczeniu kreacji Łomnickiego w spektaklach warszawskiego Teatru na Woli, współpraca z aktorem stała się największym zawodowym marzeniem Korina. Wpływ na ukształtowanie się jego wrażliwości teatralnej miały także obejrzane spektakle Teatru na Tagance w Moskwie: HamletWilliama Shakespeare’a i Dobry człowiek z Seczuanu Bertolta Brechta w reżyserii Jurija Lubimowa – oraz przedstawieniaUmarła klasa Tadeusza Kantora, Dante Józefa Szajny, wrocławska inscenizacja Ameryki Franza Kafki w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego i lektury dzieł Witolda Gombrowicza.Kariera zawodowa

Wyreżyserował ponad sześćdziesiąt spektakli dramatycznych, komedii i spektakli muzycznych w teatrach Warszawy, Wrocławia, Łodzi, Poznania, Lublina, Opola, Torunia, a także zagranicą w Rosji i Szwajcarii (Théâtre l’Ensemble w Genewie, Théâtre Populaire Romand w La Chaux-de-Fonds, Théâtre du Funambule w Nyon). W swoim dorobku ma reżyserię oper, Króla Rogera Karola Szymanowskiego w Operze Wrocławskiej (1982) i Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego w Teatrze Wielkim w Łodzi (1987). Jest reżyserem spektakli telewizyjnych, m.in. własnej adaptacji Kosmosu Witolda Gombrowicza, która jako pierwsza w historii Teatru Telewizji została zrealizowana w technice clipu (1988). Autor kilkunastu adaptacji i przekładów sztuk, twórca scenariuszy teatralnych, filmowych i telewizyjnych. Jego działalność artystyczna obejmuje także takie dziedziny, jak scenografia, choreografia, opracowanie muzyczne i aktorstwo. Jako etatowy reżyser pracował w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1980-1981), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1981-1986) i w Teatrze Nowym w Warszawie (1987). Od roku 1981 związany był jako pedagog z filią krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego we Wrocławiu na stanowiskach wykładowcy (1981-1985), starszego wykładowcy (1985-1988), docenta (1988-1990) i profesora nadzwyczajnego (1990-2010). W 1988 roku obronił pracę doktorską, której tematem był stworzony przez niego system nauczania aktorów Prowadzenie trzech monologów wewnętrznych. W latach 1990-2003 kierował jako dyrektor naczelny i artystyczny Teatrem Nowym w Poznaniu. Był dyrektorem i wykładowcą Summer International Drama School w Poznaniu (1991), prowadził warsztaty aktorskie i wykłady w uczelniach artystycznych USA (1989) i Szwajcarii (1992, 1994). Wyreżyserował wiele przedstawień dyplomowych w akademiach i wyższych szkołach teatralnych we Wrocławiu, Łodzi, Genewie i Warszawie. Jeden z nielicznych reżyserów, których spektakle osiągają kilkunastoletnie cykle eksploatacji i są grane po kilkaset razy. Wśród rekordowych realizacji są Czerwone NosyPetera Barnesa, Ghetto Joshui Sobola – prapremiery polskie – oraz Piękna Lucynda Mariana Hemara, Czajka Antona Czechowa (jedynego autora, któremu poświęcił esej biograficzny¹), Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Aleksandra hr. Fredry i Zagraj to jeszcze raz, Sam Woody Allena. W roku 2009 wraz z Michałem Żebrowskim powołałSpółkę ŻEBROWSKI & KORIN ProSkene, która założyła i prowadzi Teatr 6. piętro w Warszawie z siedzibą w Pałacu Kultury i Nauki, jeden z najbardziej znanych teatrów prywatnych w Polsce, którego jest współwłaścicielem i dyrektorem artystycznym.Scenarzysta i reżyser filmu fabularnego Sęp (2012).

Okres wrocławski

Poza reżyserią spektakli teatralnych – aktor i dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu Igor Przegrodzki nazywał je „korinkową robotą” – na początku lat osiemdziesiątych występował w programach kabaretu „Titanic” Jana Kaczmarka m.in. w roli Leonida Breżniewa oraz w przedstawieniach offowego Teatru Wędrującego Jacka Wekslera. W 1984 roku, w stanie wojennym, został zatrzymany przez organy Milicji Obywatelskiej za udział w pokazach jednoaktówek Václava Havla w Teatrze Podziemnym, utworzonym przez aktorów Teatru Powszechnego w Warszawie. W tym też 1984 roku władze Wrocławia zdjęły z afisza polską prapremierę MandatuNikołaja Erdmana w jego reżyserii, spektakl dyplomowy studentów wrocławskiej PWST. Jego związki z Wrocławiem, Szkołą i Teatrem Polskim po roku 1990, kiedy przeniósł się do Poznania, nie zostały zerwane. Pracował m.in. nad reżyserią Wesela Stanisława Wyspiańskiego, do którego premiery nie doszło z powodu pożaru Teatru Polskiego w nocy z 18 na 19 stycznia 1994 roku.

Okres poznański

Dyrekcję Teatru Nowego w Poznaniu objął po Izabelli Cywińskiej na jej zaproszenie, gdy została ministrem kultury i sztuki w rządzie premiera Tadeusza Mazowieckiego. Wrażenie, jakie wywarł na nim zespół aktorski Teatru Nowego sprawiło, że zmienił plany wyjazdu i pracy artystycznej w USA. W Teatrze Nowym wyreżyserował m.in. Ghetto, Piękną Lucyndę, Czerwone Nosy,Czajkę, a także Króla Leara Williama Shakespeare’a z Tadeuszem Łomnickim, którego zaprosił do roli tytułowej; premiera nie odbyła się, na tydzień przed jej terminem odtwórca roli tytułowej zmarł na deskach sceny podczas próby². Wieloletnie starania Korina sprawiły, że 22 lutego 2002 roku Teatr Nowy otrzymał imię Tadeusza Łomnickiego w dziesiątą rocznicę śmierci aktora. W okresie swej dyrekcji przeprowadził rozbudowę Teatru Nowego w historycznej secesyjnej kamienicy przy ul. Dąbrowskiego 5 (budowa sali prób i nowej sceny kameralnej, przebudowa widowni, zaplecza i foyer dużej sceny). Wprowadził jako jeden z pierwszych w Polsce prywatne produkcje w teatrze instytucjonalnym, powołał klub sponsorów i mecenasów teatru Loża Patronów, według jego pomysłu od roku 1992 funkcjonowała Scena Verbum, prowadzony przez Sergiusza Sternę-Wachowiaka i Milana Kwiatkowskiego cykl publicznych czytań nowych sztuk teatralnych, a później dysput z osobistościami krajowego i światowego życia literackiego, artystycznego i politycznego.

Okres warszawski

Jest wraz z Michałem Żebrowskim współautorem i sygnatariuszem – jako założyciele i właściciele Teatru 6. piętro – Credo tej sceny, zwieńczonego deklaracją: „Teatr bez Widza traci rację bytu. 6. piętro jest teatrem Widzów, których będziemy się starali: prowokować do myślenia, nie nudząc; wzruszać, nie wpadając w ckliwość; bawić, nie błaznując”. Dewiza taka przyświeca mu konsekwentnie od debiutu przez całą twórczość teatralną; nazywa siebie „nie tyle reżyserem przedstawień, ile reżyserem emocji, które tworzą się między istotami scenicznymi, czyli aktorami, a widzami”. W Teatrze 6. piętro jako dyrektor artystyczny i reżyser realizuje m.in. autorskie cykle premier Miłość, Zdrada i Przebaczenie według Woody Allena, cykl przewidziany jako tryptyk, oraz Fredro Boyem.
Realizacje teatralne i telewizyjne, przedstawienia muzyczne i opery oraz inna działalność
artystyczna

Reżyseria spektakli teatralnych:

2013 ▪ CZECHOW ŻARTUJE!, Teatr 6.piętro w Warszawie
2012 ▪ Woody Allen, Central Park West, Teatr 6. piętro
w Warszawie.
2010 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon
według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry,
Teatr 6. piętro w Warszawie.
▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr 6. piętro
w Warszawie.
▪ Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr
6.piętro w Warszawie.
2008 ▪ Fred Apke, Ucho van Gogha, Teatr Bajka
w Warszawie.
2007 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża
i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Komedia
w Warszawie.
2006 ▪ Martin McDonagh, Samotny
Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra
hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi,
▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza Osterwy
w  Lublinie.
2003 ▪ Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr Nowy
im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
2002 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód,
Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu,
▪ Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty
w Warszawie.
2001 ▪ Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
2000 ▪ Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr
Powszechny w Łodzi.
▪ Sny według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1999 ▪ Fredro dla dorosłych według Męża i żony Aleksandra
hr.Fredry, Teatr Nowy w Poznaniu
1998 ▪ Céline Serreau, Królik, królik, Teatr Powszechny
w Łodzi.
▪ Eugeniusz Korin, Crocodilia, czyli coś
niesamowitego, na motywach niedokończonego
opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1997 ▪ Reves według Zbrodni i kary Fiodora
Dostojewskiego, Théâtre Populaire Romand
w La Chaux-de-Fonds, Szwajcaria.
▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy
w Poznaniu. 
1996 ▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr Nowy w Poznaniu.
1995 ▪ Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr
Nowy w Poznaniu.
1993 ▪ Peter Barnes, Czerwone Nosy, Teatr Nowy
w Poznaniu.
1992 ▪ William Shakespeare, Król Lear, Teatr Nowy
w Poznaniu.
1991 ▪ Elmer Rice, La machine à calculer, Théâtre
l’Ensemble w Genewie, Szwajcaria.
1990 ▪ Sławomir Mrożek, Portret, Teatr Nowy
w Poznaniu.
1989 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy
w Łodzi.
1988 ▪ Nikołaj Erdman, Mandat, Teatr im. Wilama Horzycy
w Toruniu.
1985 ▪ Dr Guillotin według Śmierci Dantona Georga
Büchnera, Teatr Nowy w Warszawie.
▪ Krokodyl według niedokończonego
opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl,
Teatr Polski we Wrocławiu.
1982▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda
Gombrowicza Trans-Atlantyk,
Teatr Polski we Wrocławiu.
1981 ▪ David Williamson, Przeprowadzka, Teatr im. Jana
Kochanowskiego w Opolu.
1980 ▪ Ałła Sokołowa, Do domu, do nieba, Teatr
Współczesny we Wrocławiu.
1978 ▪ Kolor niebieski według opowiadań Michaiła
Zoszczenki, Teatr Komedia w Warszawie.

Reżyseria spektakli telewizyjnych:

1988 ▪ Kosmos według powieści Witolda
Gombrowicza Kosmos, Teatr Telewizji,
Telewizja Wrocław.
1984 ▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda
Gombrowicza Trans-Atlantyk, Teatr Telewizji,
Telewizja Wrocław.

Reżyseria spektakli muzycznych:

2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin/
Marek Kuczyński, Polityka, Teatr
im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
2003 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda,
Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
2002 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda,
Teatr Powszechny w Łodzi.
1992 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1991 ▪ Włodzimierz Perzyński, JanKaczmarek /
Andrzej Zarycki, Świat się zmienia czyli
          Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
▪ Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1990 ▪ Eugène Labiche, Garcon de Chevery, Théâtre du
Funambule w Nyon, Szwajcaria.

Reżyseria spektakli operowych:

1987 ▪ Modest Musorgski, Borys Godunow,
Teatr Wielki w Łodzi.
1982 ▪ Karol Szymanowski, Król Roger,
Opera we Wrocławiu.

Reżyseria spektakli dyplomowych
w szkołach teatralnych:

2004 ▪ Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary,
PWST we Wrocławiu.
2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy,
Akademia Teatralna w Warszawie.
1996 ▪ Céline Serreau, Królik, królik,
PWST we Wrocławiu.
1994 ▪ Beth Henley, Zbrodnie serca,
Akademia Teatralna w Warszawie.
1989 ▪ Sławomir Mrożek, Portret,
PWST we Wrocławiu.
1988 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, 
PWSTwe Wrocławiu.
1987 ▪ Stanisław Wyspiański, Sędziowie,
PWST we Wrocławiu.
1986 ▪ Czerwony kogut według powieści Miodraga
Bulatovića Czerwony kogut leci wprost
do nieba, PWST we Wrocławiu.
▪ Maksim Gorki, Ostatni, PWSFTiT w Łodzi.
1985 ▪ Nikołaj Erdman, Mandat,  PWST
we Wrocławiu.
1983 ▪ Demokracja, kopulacja,
rewolucja według dramatu Marat /
Sade Petera Weissa, PWST we Wrocławiu.
1979 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według
opowiadań Leonida Andrejewa i Antona
Czechowa, PWST w Warszawie.

Scenografie do spektakli teatralnych i
muzycznych:

2010 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia,
Teatr 6. piętro w Warszawie.
2006 ▪ Martin McDonagh, Samotny
Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów
Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi.
▪ Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza
Osterwy w  Lublinie.
2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin /
Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza
Osterwy w Lublinie.
▪ Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary,
PWST we Wrocławiu.
2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy, Akademia
Teatralna w Warszawie.
2002 ▪ Martin McDonagh, Samotny Zachód,
Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego
w Poznaniu.
▪ Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty
w Warszawie.
2001 ▪ Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
1997 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1994 ▪ Beth Henley, Zbrodnie serca,
Akademia Teatralna w Warszawie.
1989 ▪ Sławomir Mrożek, Portret, PWST
we Wrocławiu.
1988 ▪ Elmer Rice, Maszyna do liczenia, PWST
we Wrocławiu.
1987 ▪ Stanisław Wyspiański, Sędziowie,
PWST we Wrocławiu.
1979 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według
opowiadań Leonida Andrejewa i Antona
Czechowa, PWST w Warszawie.

Choreografie do spektakli muzycznych:

2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin /
Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza
Osterwy w Lublinie.
2003 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr im.
Juliusza Osterwy w Lublinie.
2002 ▪ Marian Hemar, Piękna Lucynda,
Teatr Powszechny w Łodzi.
1991 ▪ Włodzimierz Perzyński, Jan Kaczmarek /
Andrzej Zarycki, Świat się zmienia czyli
Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
▪ Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto,
Teatr Nowy w Poznaniu.
1990 ▪ Eugène Labiche, Garcon de Chevery,
Théâtre du Funambule w Nyon, Szwajcaria.  

Sztuki, scenariusze, adaptacje i
tłumaczenia:

2013 ▪ CZECHOW ŻARTUJE!, przekład i scenariusz
2011 ▪ Woody Allen, Central Park West,
przekład na język polski.
2007 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i
Żon według Męża i żony Aleksandra
hr, Fredry, scenariusz filmowy. 
2006 ▪ Sęp, scenariusz filmu fabularnego.
2005 ▪ Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra
hr. Fredry, adaptacja. 
2004 ▪ Włodzimierz Perzyński, Polityka,
współautorstwo tekstów piosenek.
2003 ▪ Maksim Gorki, Letnicy, przekład
na język polski.
2002 ▪ Anton Czechow, Iwanow, przekład
na język polski.
1999 ▪ Sny według Zbrodni i kary Fiodora
Dostojewskiego, adaptacja.
1998 ▪ Crocodilia, czyli coś niesamowitego 
według niedokończonego opowiadania
Fiodora Dostojewskiego Krokodyl,
sztuka teatralna.
1997 ▪ Folwark zwierzęcy według George’a
Orwella, adaptacja.
1995 ▪ Anton Czechow, Czajka,
przekład na język polski.
1988 ▪ Kosmos według powieści Witolda
Gombrowicza Kosmos, scenariusz telewizyjny.
1986 ▪ Czerwony kogut według powieści Miodraga
Bulatovića Czerwony kogut leci wprost do nieba,
adaptacja. 
1984 ▪ Trans-Atlantyk według powieści Witolda
Gombrowicza  Trans-Atlantyk, scenariusz
telewizyjny.
1982 ▪ Trans-Atlantyk według
powieści Witolda Gombrowicza
Trans-Atlantyk, adaptacja.
1979 ▪ Kolor niebieski według opowiadań
Michaiła Zoszczenki, adaptacja.
1978 ▪ Śpiew na dziewięć wieszaków według
opowiadań Leonida Andrejewa i Antona
Czechowa, adaptacja.

Produkcja spektakli i projektów
teatralnych:

2013 ▪ Teatr 6. piętro.
2012 ▪ Teatr 6. piętro.
2011 ▪ Teatr 6. piętro.
2010 ▪ Teatr 6. piętro.
2009 ▪ Teatr 6. piętro.
2008 ▪ Fred Apke, Ucho van Gogha,
Teatr Bajka w Warszawie.
2007 ▪ Fredro dla dorosłych – Mężów i
Żon według Męża i żony Aleksandra
hr. Fredry,Teatr Komedia w Warszawie.
1991 ▪ Summer International Drama School
w Poznaniu.

Reżyseria filmowa:

2012 ▪ Sęp, film fabularny, produkcja: Scorpio
Studio w Warszawie.

Nagrody i odznaczenia

• Medal Wojewody Poznańskiego „Ad Perpetuam
Rei Memoriamˮ (1995).
• Nagroda Publiczności Ogólnopolskiego Festiwalu
Sztuk Przyjemnych za Najprzyjemniejszy Spektakl
(1995, 1996, 1999).
• Srebrny Krzyż Zasługi RP (2000).
• Nagroda Marszałka Województwa Wielkopolskiego
(2002).

Organizacje i stowarzyszenia

Członek honorowy Stowarzyszenia „Loża Patronów Teatruˮ
w Poznaniu.

Bibliografia

• Eugeniusz Korin w Archiwum Teatru Nowego im.
Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.

• Eugeniusz Korin w bazie e-teatr.pl
[dostęp 24 listopada 2012].

Przypisy

¹ Eugeniusz Korin, Pierwsza miłość, „Notatnik Teatralny”
1994, nr 8; ISSN 0867-2598.

² Eugeniusz Korin, Robiliśmy „Leara”…, „Notatnik Teatralny”
1992, numer specjalny: Tadeusz Łomnicki; ISSN 0867-2598.